De boerenbevolking van het Rietveld vormde een hechte gemeenschap. Dit was het gevolg van de geïsoleerde ligging van het gebied en de afhankelijkheid van vervoer over water. Vaak had men elkaar nodig, vaak kwam men elkaar op het water tegen. Gezelligheid werd dan ook op de eerste plaats bij elkaar gevonden. Zoals in onderlinge buren- of spelletjesavonden.
Bij grotere gebeurtenissen, zoals een huwelijk of begrafenis waren altijd alle bewoners van het Rietveld welkom.Aan hun tijd in het Rietveld bewaren oud-bewoners doorgaans goede herinneringen. Vooral wordt daarbij de sociale samenhang genoemd die het leven zo bijzonder maakte.
Op de Rietveldse vaart was het een komen en gaan van boten. Niet zo vreemd, want het waren vaak grote gezinnen en iedereen vanaf 12 jaar had een eigen roeiboot. Dat was nodig, vanwege de verschillende begin- en eindtijden van school of werk. Voor de huisvrouwen lag dit anders. Zij kwamen immers alleen van hun eiland voor kerk- of familiebezoek en dan was er altijd wel iemand die met hen meeging. Voor de huisvrouwen dus geen eigen boot.
Aan het vaarverkeer werd ook deel genomen door de leveranciers. Tot in de jaren 60 kwamen zij per boot aan huis en dit ten behoeve van de bewoners of het vee. Een maal per jaar werd er voer bezorgd voor het vee en kwam de kolenboer aan huis voor de wintervoorraad antraciet en eierkolen. Wekelijks kwam de meelschipper, maar ook de slager en de melkboer. En wanneer het nodig was kwam de wijkverpleegster roeiend om de baby’s in te enten en te wegen. Dagelijks kwam de melkschipper de melk ophalen en de postbode de brieven bestellen. En ook kwamen er maar liefst drie bakkers het brood bezorgen, te weten een katholieke, een hervormde en een gereformeerde en dat natuurlijk bij de Rietveldbewoners van hetzelfde geloof.
Bij ijsvorming dreigde een isolement van het vaardorp. Het personenvervoer kon nog wel improviseren. Door over het eigen en elkaars land lopen (via planken en ingevroren boten) en soms ook door ver om te lopen kon men uiteindelijk toch zijn doel bereiken.
Maar voor de melkboot lag dit anders: die moest dagelijks varen. Alles werd uit de kast gehaald om de vaart zo lang mogelijk open te houden. Ook leveranciers konden er zo nog doorheen. Totdat de vaart uiteindelijk toch dicht lag. Vanaf dat moment ging alles over het ijs.
En dan ontstond er een soort opwinding: Het Rietveld had een weg! Deze ijsweg werd vervolgens de ontmoetingsplek bij uitstek; ook werd er volop geschaatst. Gezelliger kon bijna niet
